Anoniem: "Ik las een blog ‘Voorkomen is beter dan genezen' enkele weken nadat ons jongste kind, vijf jaar oud, ons ouders had verteld seksueel misbruikt te zijn door een van onze beste vrienden. Een man die al tien jaar hoorde bij onze familie en steun en toeverlaat was in moeilijke tijden.
Het kan dus, hoe schokkend ook, onder je neus gebeuren. En daar moeten wij als gezin nu mee leren leven.
Susannah is getrouwd met Mark en is moeder van 4 kinderen: Arend, Emil, Olaf en Iduna. Arend mocht maar 5 jaar oud worden. Hij stierf 4 dagen voor de geboorte van Olaf.
De dood van een kind overleven vind ik maar moeilijk voor te stellen. Susannah en Mark doen dat echter en deelden in de laatste jaren hun verhaal openhartig met de wereld. Het is een weg van verlies, nieuw leven, verdriet, vreugde, verwerken, kracht vinden, bij jezelf blijven, leven voor je andere kinderen, rouwen en weer opstaan, gelukkig zijn en verder gaan.
Graag stel ik jullie voor aan Susannah. Susannah en ik hebben elkaar als collega juffen leren kennen op de vrije school in Den Haag. We hebben daar prettig samengewerkt en met het verstrijken van de tijd ontdekt dat we meer gemeenschappelijk hebben dan de liefde voor de ontwikkeling van kinderen. We knutselden graag samen en delen interesses op het gebied van opvoeding, antroposofie, schrijven en ondernemerschap. Susannah is zoals je dat mooi noemt, een soulmate 
.
Ik heb nooit zoveel gehad met die exotische behoeftes alleen op reis te gaan en te emigreren. Maar zoals altijd heeft het leven verrassingen in petto. En mijn verrassing was de liefste en de leukste Duitser te ontmoeten tijdens een biografisch voor mij zeer interessant reisje naar Frankrijk. 13 jaar later nu ben ik gelukkig getrouwd, hebben we drie kinderen en woon ik sinds 6 jaar in Duitsland.
Het liefst zouden we alles in ons leven willen controleren. Het lijkt alsof de mens tegenwoordig angstiger is door de kennis die we hebben en doordat we een stuk oervertrouwen hebben verloren.
De zwangerschap is een kwetsbaar iets in onze drang naar het beheersen van het leven. We proberen middels de beste medische technieken grip en begrip te krijgen op dat wondertje wat in de buik groeit. Gaat het goed met ons kleintje? Zal ons kindje gezond zijn?
© Karin Bakkers
Het is vandaag dierendag en in mijn liefde voor dieren stel ik mij een paar vragen:
Als moeder die opvoed met aspecten van de antroposofie houd ik van natuurlijke materialen. Ik hou van de warmte van wol, van omhullende werking van zachte zijde, van de heerlijke geur van bijenwas kaarsen en zacht leren schoentjes voor de voetjes van mijn kinderen.
Maar hoe fijn is dat 'natuurlijke' als we er dieren voor uitbuiten of die dieren al gillend bij de slacht belanden?
Wie van jullie vindt dat het huis overgenomen is door de kinderen? Wie baalt er ook wel eens van de constante chaos van overal kinderspeelgoed?
Wij hebben het geluk dat we een echte speelkamer hebben voor de kinderen. Maar als we eerlijk zijn spelen de kinderen niet eens met een kwart van het prachtige speelgoed wat daar te vinden is. Nog erger, ik vind dat de kinderen zo verwend zijn met al hun speelgoed, dat ze niet eens meer instaat zijn écht met zorg om te gaan met hun spullen. Het bracht mij bij het thema 'ontspullen'. Inmiddels staan 6 grote kisten speelgoed op zolder en is een hoop speelgoed uit huis verdwenen. Wat een ruimte en rust!
Je kunt er je ogen voor sluiten. Maar als je alles goed bekijkt, dan zijn we hard op weg om onze aarde onleefbaar te maken. In rap tempo verdwijnen oerbossen en koraalriffen. Insecten sterven uit en door bodemerosie verdwijnt kostbaar landbouwareaal. De oceanen verzuren en warmen op. Jaarlijks doden we 50 miljard dieren voor consumptie en de zeeën vissen we leeg.
